اسامی حمل کنندگان پرچم کشورهای مختلف در افتتاحیه المپیک لندن به شرح زیر است:
1- یونان – الکساندروس نیکولیدیس – تکواندو
2- افغانستان – نسار احمد – تکواندو
3- آلبانی – روملا بگاج – وزنه برداری
4- الجزایر – عبدلحفید بن چابلا – بوکس
5- ساموا – چینگ وای – شنا
6- آندورا – خوان توماس روکا – تیراندازی
7- آنگولا – انتونیا موریرا – جودو
8- آنتیگوا و باربودا – دانیل بیلی – دوومیدانی
9- آرژانتین – لوسیانا آیمار – هاکی
10- ارمنستان – آرمان یرمیان – تکواندو
11- آروبا – جمال لوگران – شنا
12- استرالیا- لورن جکسون – بسکتبال
13- اتریش – مارکوس روگان – شنا
14- آذربایجان – النور مامادلی – جودو
15- باهاما – کریس براون – دوومیدانی
16- بحرین – آزا القسیمی – تیراندازی
17- بنگلادش – رحمان محفیزور – شنا
18- باربادوس – رایان برت ویت – دوومیدانی
19- بلاروس – مکس میرنی – تنیس
20- بلژیک – تیا البو – دوومیدانی
21- بلیز – کنت مدوود – دوومیدانی
22- بنین – یاکوب گناهوی – جودو
23- برمودا – الکساندر کرتلند – قایقرانی بادبانی
24- بوتان – شراب زم – تیراندازی با کمان
25- بولیوی – کارن میلنکا تورز- شنا
26- بوسنی و هرزگوین – عامل مکیک – جودو
27- بوتساوانا – آمانتل مونتشو – دوومیدانی
28- برزیل – رودریگو پسوآ – سوارکاری
29- جزایر ویرجین – تاهشیا هریگان – دوومیدانی
30- برونئی – مازیا ماحوسیم – دوومیدانی
31- بلغارستان – لوردن لوچف- ژیمناستیک
32- بروکینافاسو – سوریم نبی – جودو
33- بروندی – دایان نوکوری- دوومیدانی
34- کامبوج – داوین سورن – تکواندو
35- کامرون – آنابل لور علی – کشتی
36- کانادا- سایمون وایت فیلد – سه گانه
37- کیپ ورد – آدیسانگلا مونیس – جودو
38- جزایر کیمن – کمار هیمن – دوومیدانی
39- جمهوری آفریقای مرکزی – سولکی کانگ – تکواندو
40- چاد- کارین نگارلمدانا- جودو
41- شیلی – دنیس ونلاموئن – تیراندازی با کمان
42- چین – جیان لیان یی – بسکتبال
43- کلمبیا – ماریانا پژون – دوچرخه سواری
44- کومور – فتا احمدا – دوومیدانی
45- کنگو – لورن بازولو – دوومیدانی
46- جزایر کوک – حلما ویلیامز – قایقرانی بادبانی
47- کاستاریکا – گابریلا ترانا – دوومیدانی
48- ساحل عاج – بن یوف میته – دوومیدانی
49- کرواسی – ونیو لوست – هندبال
50- کوبا – میجین لوپز – کشتی
51- قبرس – مارکوس باغداتیس – تنیس
52- جمهوری چک – پتر کوکال – بدمینتون
53- کره شمالی – سونگ چول پاک – دوومیدانی
54- کنگو – زاتارا مانده – دوومیدانی
55- دانمارک – کیم ورایی – قایقرانی کانو
56- جیبوتی – زورا علی – دوومیدانی
57- دومنیکا – اریسون پورتولت – دوومیدانی
58- جمهوری دومینیکن – مرسدس رییس – تکواندو
59- اکوادور – سزار دوسزار – کانو
60- مصر – هشام مصباح – جودو
61- السالوادور – اولین گارسیا – دوچرخ سواری
62- گینه استوایی – بیبیانا مارتیا- دوومیدانی
63- اریتره – وینی گبرسیلاسی – دوومیدانی
64- استونی – الکساندر تامرت – دوومیدانی
65- اتیوپی – یانت سیوم – شنا
66- فیجی جوساتکی – جودو
67- فنلاند – آنا ماریا سپالا – شنا
68- مقدونیه – مارکو بلاژویسکی – شنا
69- فرانسه – لورا فلسل – شمشیربازی
70- گابون – رودی ژانک میلامو – دوومیدانی
71- گامبیا – سوبیو سانه – دوومیدانی
72- گرجستان – نینو سالوکوادزه – تیراندازی
73- آلمان – ناتاشا کلر – هاکی
74- غنا – مکسول انپونسوا – بوکس
75- گرانادا – کیرانی جیمز – دوومیدانی
76- گوام – ماریا دون – کشتی
77- گواتمالا – جان ماگلی – بادبانی
78- گینه - فسینت کیتا – جودو
79- گینه بیسائو – آگوستو میگانا – کشتی
80- گویان – وینستون جورج – دوومیدانی
81- هائیتی – لینوس دزرابیل – جودو
82- هندوراس – رونالد بنت – دوومیدانی
83- هنگ کنگ – وای لی – دوچرخه سواری
84- مجارستان – پیتر بیروس – شنا
85- ایسلند – اسدیس حجال – دوومیدانی
86- ورزشکاران مستقل – بروکلین کرلین – نیروی داوطلب
87- هند – سوشیل کومار – کشتی
88- اندونزی – گد سودار – شنا
89- ایران – علی مظاهری – بوکس
90- عراق – دانا عبدالرزاق – دوومیدانی
91- ایرلند – کتی تیلور – بوکس
92- ایتالیا – والنتینا وزالی – شمشیربازی
93- جامائیکا – یوسین بولت – دوومیدانی
94- ژاپن – سائوری یوشیدا – کشتی
95- اردن – نادین داوانی – تکواندو
96- قزاقستان – نورما خان تیمالیف – کشتی
97- کنیا – جیسون دونفورد – شنا
98- کریباتی – دیوید کاتوواتو – وزنه برداری
99- کره – کیونگ شین یون – هندبال
100- کویت – فهاد الدهانی – تیراندازی
101- قرقیزستان – چنگیز مامدوف – جودو
102- لائو – کیلاکون سیفونکسی – دوومیدانی
103- لتونی – مارتینز پلاوینز – والیبال
104- لبنان – اندریا پائولی – تکواندو
105- لسوتو – مامورالو جوکا - دوومیدانی
106- لیبی – القادی سوفیان – شنا
107- لیختن اشتاین – استفانی ووگت – تنیس
108- لیتوانی – ویرجیلیوس الکنا – دوومیدانی
109- لوکزامبورگ – ماری مولر – جودو
110- ماداگاسکار – فترا راتسینی زیوا – جودو
111- مالاوی – مایک تبولو – دوومیدانی
112- مالزی – پاندلا پمگ – شنا
113- مالدیو – محمد رشید – بدمینتون
114- مالی – رحمتو درام – دوومیدانی
115- مالت – ویلیام چتکتی – تیراندازی
116- جزایر مارشال – پیلی نمرا – دوومیدانی
117- موریتانی – جیدو المختار – دوومیدانی
118- موریتیس – ناتاشا ریگوبرت – والیبال
119- مکزیک – ماریا اسپونزا – تکواندو
120- میکرونزی – مانوئل مینگینفل – وزنه برداری
121- مولداوی – دن اولارو – تیر اندازی با کمان
122- موناکو – انجلیک ترینکیر – شنا
123- مغولستان – سرود بتگوچیر – دوومیدانی
124- مونتنگرو – سرجان مروال یویک – جودو
125- مراکش – ویام دیسلام – تکواندو
126- موزامبیک – کورت کوتو – دوومیدانی
127- میانمار – ژاوین تت – دوومیدانی
128- نامیبیا – گبی دایانا – تیراندازی
129- نائورو – ایت دتنامو- وزنه برداری
130- نپال – پراسیدا شاه – شنا
131- هلند – دوریان ریجسل برگ – بادبانی
132- نیوزلند – نیک ویلیس دوومیدانی
133- نیکاراگوئه – اوسمار براوو – بوکس
134- نیجر – هیما عبدلایه – بوکس
135- نیجریه – سینیو بولتیک – کشتی
136- نروژ – میرا لارسن – قایقرانی
137- عمان – احمد الحاتمی – تیراندازی
138- پاکستان – سهیل عباس – هاکی
139- پالائو – رودمان تلتول – دوومیدانی
140- فلسطین – ماهر ابورمیلا – جودو
141- پاناما – اروینگ سالادینو – دوومیدانی
142- گینه نو – توا ویسیل – دوومیدانی
143- پاراگوئه- بنیامین هاکیل – شنا
144- پرو – گلادیس تجدا – دوومیدانی
145- فیلیپین – هیدیلین دیاز – وزنه برداری
146- لهستان – آنلیس زکا رادوان تنیس
147- پرتغال – تلما مونتیرو – جودو
148- پورتوریکو – خاویر کلثوم – دوومیدانی
149- قطر – بهیا الحماد – تیراندازی
150- رومانی – هوریا تکو – تنیس
151- روسیه – ماریا شاراپووا – تنیس
152- رواندا – آدریان نیوشوتی – دوچرخه سواری
153- سنت کیتس – کیم کالینز – دوومیدانی
154- سن لوسیا – لورن اسپنسر – دوومیدانی
155- سن وینسنت - کینکه الکساندر – دوومیدانی
156- ساموا – ال اوپلوگ – وزنه برداری
157- سان مارینو – الکساندرا پریلی – تیراندازی
158- سائوتوم – لکابلا گارسما – دوومیدانی
159- عربستان – سلطان مبارک – دوومیدانی
160- سنگال – هورتانز دیدهیو – جودو
161- صربستان – نواک جوکویچ – تنیس
162- سیشل – دومینیک دوگاس – جودو
163- سیرالئون – اولا سسیی- دوومیدانی
164- سنگاپور – تیانبای فنگ – تنیس روی میز
165- اسلواکی – جوزف گنسی – تیراندازی
166- اسلونی – پیتر کوزر – قایقرانی
167- جزایر سلیمان – جنلی وینی – وزنه برداری
168- سومالی – زمزم محمد فره – دوومیدانی
169- آفریقای جنوبی – کاستر سمنیا – دوومیدانی
170- اسپانیا – پائو گسول – بسکتبال
171- سریلانکا – نیلوکا کاروناراتنی – بدمینتون
172- سودان – احمد اسماعیل دوومیدانی
173- سورینام – چینیر پیگوت – شنا
174- سوازیلند – لوک هال – شنا
175- سوئد – رول بنگت سون – سوارکاری
176- سوئیس – استانیسلاس باورینکا – تنیس
177- سوریه – ماجد غزال – دوومیدانی
178- چین تایپه – شی چن – وزنه برداری
179- تاجیکستان – موزونا چریفا – بوکس
180- تانزانیا – زاکیا مریشا – ددومیدانی
181- تایلند – نوتاپونگ کتی – دوومیدانی
182- تیمور شرقی – اگوستو سورس – دوومیدانی
183- توگو - بنیامین بوگپتی – دوومیدانی
184- تونگا – امینی فونا – شنا
185- ترینیداد و توباگو – کارک برنز – دوومیدانی
186- تونس – هیکل مگانم – هندبال
187- ترکیه – نسلیهان دارنن – والیبال
188- ترکمنستان – سردار هدای بردیف – بوکس
189- توالو – تو لوپا – وزنه برداری
190- اوگاندا – گانزی موگولا – شنا
191- اوکراین - رومن گونتیوک – جودو
192- امارات – سعید المکتوم – تیراندازی
193- آمریکا – ماریل زاکونیس – شمشیربازی
194- اروگوئه – رودلفو تورل – قایقانی
195- ازبکستان – الشاد رسولوف – بوکس
196- ونتو – آنولین لولو – تنیس
197- ونزوئلا – فابولا راموس – تنیس روی میز
198- ویتنام – تین نگوین – شمشیربازی
199- جزایر ویرجین – تاباری هنری – دوومیدانی
200- یمن – تمیم الکبوتی – تکواندو
201- زامبیا – پرینس مومبا – دوومیدانی
202- زیمبابوه – کریستی کاونتری – شنا
203- بریتانیا – کریس هوی – دوچرخه سواری

سلام دوستان

تا چند ساعت دیگه المپیک 2012 لندن شروع میشه و شما میتونید آخرین اخبار مسابقات رو تو این وبلاگ ببینید در ضمن تو این پست میخوام درباره برنامه ورزشکاران ایرانی که تو این مسابقات شرکت دارن براتون بذارم.

کاروان ورزشي ايران 54 سهميه المپيک 2012 لندن به دست آورد که اين ملي‌پوشان درست در روز مراسم افتتاحيه رقابت‌هاي خود را آغاز خواهند کرد و تا روز آخر، ايراني‌ها براي کسب مدال با رقيبان خود مبارزه خواهند کرد. البته محمدرضا رودکي به دليل مصدوميت و جواد محجوب به دليل بيماري، مسابقه نخواهند داد تا جودوي ايران ورزشکاري را به روي تاتامي نفرستد.

ششم مرداد (27 آگوست) که درست روز مراسم افتتاحيه بازي‌ها است، دو کماندار ايران يعني ميلاد وزيري و زهرا دهقان به رقابت با رقبا مي‌پردازند و در روز پاياني بازي‌هاي المپيک، دو شانس مدال کاروان ايران يعني مهدي تقوي و رضا يزداني، دو ملي‌پوش کشتي آزاد در صبح روز مراسم اختتاميه به مصاف حريفان خواهند رفت.

برنامه روزشمار 52 ملي پوش کاروان ايران در بازيهاي المپيک به ترتيب زير است:(ساعت‌ها به وقت تهران است)

(در رشته هايي مانند بوکس، دو ميداني،‌ تنيس روي ميز، شنا و ... تنها برنامه دور اول مسابقات ايراني‌ها در اين برنامه لحاظ شده و با صعود به مرحله ي بعد بايد در روزهاي ديگر به رقابت با حريفان بپردازند.)

جمعه 6 مرداد( 27 جولاي)

ساعت 12:30: تير و کمان مردان – ميلاد وزيري- مسابقه تعيين رنکينگ (ورزشگاه Lord''s Cricket Ground)

ساعت 16:30: تيرو کمان زنان – زهرا دهقان- مسابقه تعيين رنکينگ (ورزشگاه Lord''s Cricket Ground)

شنبه 7 مرداد (28 جولاي)

ساعت 11:45 صبح: تيراندازي 10 متر تفنگ بادي زنان – مه‌لقا جام بزرگ و الهه احمدي- (ورزشگاه Royal Artillery Barracks)

از ساعت 12:30 : تنيس روي ميز زنان – ندا شهسواري –دور مقدماتي (ورزشگاه Excel)

از ساعت 13:15: تنيس روي ميز مردان – نوشاد عالميان –دور مقدماتي (ورزشگاه Excel)

ساعت 13:30 : دوچرخه‌سواري جاده – مهدي سهرابي و امير زرگري (در حومه لندن)

ساعت 15:30 : تيراندازي 10 متر تپانچه بادي مردان – ابراهيم برخورداري- (ورزشگاه Royal Artillery Barracks)

ساعت 16: رويينگ تک‌نفره سنگين وزن مردان – محسن شادي - (ورزشگاه Eton Dorney)

ساعت 17: روئينگ تک‌نفره سنگين وزن زنان – سولماز عباسي- (ورزشگاه Eton Dorney)

يکشنبه 8 مرداد (29 جولاي)

از ساعت 14: شمشيربازي سابر – مجتبي عابديني- مرحله يک شصت و چهارم (ورزشگاه ExCel)

از ساعت 18 تا يک بامداد 9 مرداد: بوکس وزن 69 کيلوگرم – امين قاسمي پور- دور اول (ورزشگاه ExCel)

دوشنبه 9 مرداد (30 جولاي)

ساعت 12:30 صبح : تير و کمان مردان – ميلاد وزيري- مسابقه حذفي(ورزشگاه Lord''s Cricket Ground)

ساعت 12:56 : تير و کمان زنان – زهرا دهقان- مسابقه حذفي (ورزشگاه Lord''s Cricket Ground)

از ساعت 18:15 تا 01:15 : بوکس وزن 81 کيلوگرم – احسان روزبهاني – دور اول- (ورزشگاه ExCel)

سه شنبه 10 مرداد (31 جولاي)

13:30 صبح: شنا 100 متر آزاد- محمد بيداريان- دور مقدماتي (ورزشگاه Aquatics Center)

از ساعت 18:15 تا 01:15 بوکس وزن 64 کيلوگرم – مهدي طلوتي- دور اول (ورزشگاه ExCel)

چهارشنبه 11 مرداد (1 آگوست)

از ساعت18 تا 1 بامداد بوکس وزن 91 کيلوگرم- علي مظاهري (ورزشگاه ExCel )

ساعت17:45 دوچرخه سواري تايم تريل انفرادي – عليرضا حقي (محل برگزاري Hampton Court Palace)

پنج شنبه 12 مرداد (2 آگوست)

جواد محجوب، جودوکار ايران در اين روز رقابت داشت که به دليل بيماري گوارشي از شرکت در رقابت‌هاي المپيک بازماند.

جمعه 13 مرداد (3 آگوست)

ساعت13:30 : پرتاب وزنه – امين نيک فر (ورزشگاه المپيک)

ساعت14:45 : پرتاب چکش – کاوه موسوي (ورزشگاه المپيک)

ساعت22:30 : وزنه برداري دسته 85 کيلوگرم - سهراب مرادي و کيانوش رستمي (ورزشگاه ExCel)

ساعت23:20 : پرش طول – محمد ارزنده (ورزشگاه المپيک)

شنبه 14 مرداد (4 آگوست)

ساعت13:30 : دو و ميداني 100 متر- رضا قاسمي (ورزشگاه المپيک)

ساعت14:05 : دووميداني 400 متر – سجاد هاشمي آهنگري (ورزشگاه المپيک)

ساعت20:30 :پياده روي 20 کيلومتر – ابراهيم رحيميان (ورزشگاه المپيک)

ساعت22:30 :وزنه برداري دسته 94 کيلوگرم- سعيد محمد پور (ورزشگاه ExCel)

يکشنبه 15 مرداد (5 آگوست)

از ساعت16:30 : کشتي فرنگي وزن 55 کيلوگرم – حميد سوريان (ورزشگاه ExCel)

دوشنبه 16 مرداد (6 آگوست)

ساعت13: قايقراني کاياک تک نفره 1000 متر مردان- احمدرضا طالبيان

ساعت13:30: پرتاب ديسک مرحله مقدماتي – احسان حدادي (ورزشگاه المپيک)

ساعت14:15: پرتاب وزنه زنان مرحله مقدماتي – ليلا رجبي (ورزشگاه المپيک)

ساعت14:20 :دوي 800 متر مرحله اول - سجاد مرادي (ورزشگاه المپيک)

ساعت16:30: کشتي فرنگي وزن 60 کيلوگرم اميد نوروزي- وزن 84 کيلوگرم حبيب الله اخلاقي – وزن 120 کيلوگرم بشير باباجان زاده (ورزشگاه ExCel)

ساعت22:30: وزنه برداري دسته 105 کيلوگرم - نواب نصير شلال (ورزشگاه ExCel)

سه شنبه 17 مرداد (7 آگوست)

ساعت13:40: کاياک تک نفره 500 متر زنان - آرزو حکيمي

ساعت13:40 : دوي 110 متر با مانع- روح الله عسگري (ورزشگاه المپيک)

ساعت 16:30: کشتي فرنگي وزن 66 کيلوگرم سعيد عبدولي و 96 کيلوگرم قا سم رضايي (ورزشگاه ExCel)

ساعت 23:15: پرتاب ديسک ، فينال – احسان حدادي(در صورت صعود) (ورزشگاه المپيک)

ساعت23:25: دوي 800 متر، نيمه نهايي – سجاد مرادي(در صورت صعود) (ورزشگاه المپيک)

ساعت22:30: وزنه برداري دسته 105+ کيلوگرم – بهداد سليمي و سجاد انوشيرواني (ورزشگاه ExCel)

چهارشنبه 18 مرداد (8 آگوست)

ورزشکاران ايراني در اين روز رقابت ندارند.

پنج شنبه 19 مرداد (9 آگوست)

از ساعت 12:45: تکواندو وزن 68 کيلوگرم – محمد باقري معتمد (ورزشگاه ExCel)

جمعه 20 مرداد (10 آگوست)

ساعت 12:30 : تکواندو وزن 80 کيلوگرم مردان، يوسف کرمي و 67 کيلوگرم زنان سوسن حاجي پور (ورزشگاه ExCel)

ساعت 13:42: قايقراني کاياک200 متر زنان – آرزو حکيمي (ورزشگاه Eton Dorney)

ساعت 16:30: کشتي آزاد وزن 55 کيلوگرم حسن رحيمي و 74 کيلوگرم صادق گودرزي (ورزشگاه

ExCel)

شنبه 21 مرداد (11 آگوست)

از ساعت 16:30: کشتي آزاد وزن 60 کيلوگرم مسعود اسماعيل پور، وزن 84 کيلوگرم احسان لشگري و 120 کيلوگرم کميل قاسمي (ورزشگاه ExCel)

يکشنبه 22 مرداد (12 آگوست)

از ساعت 12:30 صبح: کشتي آزاد وزن 66 کيلوگرم مهدي تقوي و 96 کيلوگرم رضا يزداني (ورزشگاه ExCel)

نخستين بار در بازي‌هاي المپيك زمستاني 1968 «گرنوبل» بود كه پاي «نمادهاي عروسكي» به دنياي ورزش باز شد. بيشتر اين نمادها هم برگرفته از «حيوانات محلي» بوده‌اند و كمتر پيش آمده كه نمادي انساني با هدف تجاري ـ تبليغاتي به كار گرفته شود. هرچند گرنوبل برخلاف جانشينانش سرنوشتي تجاري نيافت.

نمادها در ورزش امروز جايگاهي ويژه يافته‌اند تا جايي كه در بسياري از اين رخدادها بيشتر نگاه‌ها به آنها دوخته مي‌شود تا لوگو يا پرچم رقابت‌ها. المپيك و پرچمش نيز از اين قاعده جدا نيست.

نمادهاي المپيك تابستاني

مکزیک 1968، کبوتر صلح Dove of Peace

اولین ماسکوت برای المپیک ها در سال 1968 مکزیک ایجاد شده بود یک تصویر خیلی ساده بود، این کبوتر صلح که نماد باز ها بود، نمادی از بازی ها برای صلح و آزادی بود، کشتار بزرگ دانش آموزان، مردم و تظاهرات کنندگان عادی و تماشاچیان، فقط ده روز قبل از شروع بازی ها رخ داده بود

مونیخ 1972، والدی Waldi

اولین نماد رسمی برای بازی های المپیک بود که در مونیخ نمادی آشنا به حساب می آمد، خطوط مستقیم و زندگی برخط آلمانی این معنی را می دهد که والدی هنوز بعد از 40 سال به صورت کاملا سرحال ایستاده است.

مونت ریال 1976، آمیک Amik

موسکو 1980، میشا Misha

نماد روسی ها برای المپیک 1980، صد البته، یک خرس ... با نام میشا (Misha  یا Mishka) بود که توسط Victor Chizhikov که بیش از 100 کتاب کودک طراحی کرده بود ایجاد شد که به صورت گسترده ای در بازی ها استفاده شد. و اولین ماسکوتی بود که به صورت بسیار عمومی و گسترده به فروش رفت تا جایی که به انیمه (Anime) ژاپن هم راه پیدا کرد.

نکته: میشا اولین ماسکوت المپیک بود که gf داشت!

لوس آنجلس 1984، سام، عقاب المپیک Sam the Olympic Eagle

این نماد، خب نماد خود آمریکا بود، نماد امری و فرماندهی که همواره بر جهان ابراز میدارد. این نماد به نام عمو سام مشهور شد که در آمریکا به خوبی شناخته شده است. این نماد در حالی بود که روسیه بازی های این دوره المپیک را تحریم کرده بود  که چهره آمریکا را به نمایش میگذاشت

سئول 1988، هودوری Hodori
با توجه به افزایش توجهات به ماسکوت های المپیک و چهره دوستانه و کودک پسند، با ارزش مالی و فروش بالا، طراحان این طرح را برای المپیک سئول ارائه کردند، این طرح، طرحی بود از Hodori، یک ببر سیبریایی، که هنوز هم گه گاه حوالی شهرها قابل مشاهده است.
نام Hodori از میان هزاران نامی که توسط مردم کره ارسال شده بودند انتخاب شد

بارسلونا 1992، کوبی Cobi
کوبی نمادی از Catalan Sheepdog بود که توسط پیکاسو طراحی شده بود، طرحی که برای این ماسکوت طراحی شده بود، نمادی از ساختار زندگی اجتماعی خاص مردمان کاتالان بود که به صورت گسترده ای در میان مردم و برای فروش موفق بود. کوبی در تبلیغات کوکاکولا و دانون (Danone) و همچنین نمایش های تلویزیونی مورد استفاده قرار گرفت.
زیبایی که کوبی داشت به زیبایی و قابلیت های میشا، سام و هودوری بود.
با وجود اینکه این نماد به خاطر ساختار اسپانیایی، پیکاسو-کوبی، در ابتدا به شدت مورد تمسخر واقع شد، اما در نهایت بعد از پایان المپیک به عنوان نماد و قهرمانی برای شهر قلمداد شد.

آتلانتا 1996، ایزی Izzy
ایزی اولین ماسکوتی بود که توسط کامپیوتر طراحی شد و همچنین بازی کامپیوتری خودش را داشت.

سیدنی 2000، اولی سید و میلی Olly, Syd and Millie
این گروه سه نفره احساسی، در آن دوره بسیار عمومی بود.

آتن 2004، Athena and Phevos
این طرح طرح ضعیفی بر مبنای یک افسانه قدیمی با نام terra cotta daidala از قرن 7 قبل از میلاد بود.

بیجینگ چین 2008، فووا Fuwa
آخرین المپیک برگزار شده دارای ماسکوتی به شکل زیر بود. الپیکی که برای ما هموارا با نام استادیوم آشیانه پرنده در یاد خواهد ماند. فووا که در اصطلاح به معنی موفق باشی عروسک، می باشد. در ادامه طراحی اولی سید و میلی بود. همانطور که برخی المپیک های قبلی هم داشتند، این المپیک از گروهی 5 نفره تشکیل شده بود با نام های Beibei, Jingjing, Huanhuan, Yingying, Nini، همگی دارای نام هایی خوش آوای دو بخشی بود که در زبان چینی برای تاثیر گذاشتن روی کودکان استفاده می شد.
ترکیب بخش اول نام این ماسکوت ها جمله Beijing huanying ni به معنی بیجینگ به شما خوش آمد می گوید می باشد.

 2012- لندن (انگليس)، ولنوك و مندويل

غول‌ برادران تك چشمي كه در صنايع فولاد بولتون ساخته شده‌ و يادآور رقابت‌هايي هستند كه شبيه المپيك امروزي‌ بودند. در سال 1850 در «ماچ ونلوك» و «استوك مندويل» انگليس بازي‌هايي شبيه به المپيك و پارالمپيك برگزار مي‌شد.

 

نمادهای المپیک

نهضت المپیک نمادهای بسیاری دارد که بیشتر آنها نشاندهنده ایده‌ها و ایده آل‌های کوبرتین هستند. معروفترین نما در این میان حلقه‌های المپیک است. این پنج حلقه در هم بافته شده نمادی از اتحاد میان پنچ قاره‌است.(آمریکا یک قاره محسوب شده‌است).این پنج حلقه در پنج رنگ روی زمینه سفید در کشیده شده‌اند. رنگ‌های سفید(رنگ زمینه)، قرمز، آبی، سبز، زرد و سیاه بگونه‌ای انتخاب شده‌است که هر کشوری حداقل یکی از این رنگ‌ها را در پرچم ملی خود دارد. پرچم المپیک در سال ۱۹۱۴ انتخاب شد، اما اولین بار در برافراشته شد. این پرچم برای هر یک از جشنهای بازیها برافراشته می‌شود.

«Citius, Altius, Fortius»عبارتی لاتین به معنی «سریعتر، بالاتر، قدرتمندتر» است. ایده‌های کوبرتین بیش از همه در نمود دارد:

در جایگاه مخصوص المپیک روشن می‌شود و مشعل آن را دوندگان بصورت امدادی حمل می‌کنند. این آتش نقش مهمی در مراسم افتتاحیه بازی می‌کند. با اینکه مشعل از قبل در تاریخ بوده‌است، اما حمل امدادی آن از

رشته‌های ورزشی در المپیک

مسابقات المپیک تابستانی ۲۰۰۴ در ۲۸ رشته ورزشی برگزار شد. اگر هر رشته ورزشی، از قبیل ورزش‌های آبی، به طور جداگانه شمرده می‌شد، شمار رشته‌های ورزشی به ۳۷ می‌رسید. ۹ رشته ورزشی در برنامه نخستین المپیک جای داشتند و در تمام دوره‌های بعد نیز برگزار شده‌اند: دو و میدانی، دوچرخه‌سواری، شمشیربازی، ژیمناستیک، وزنه برداری، تیراندازی، شنا و کشتی. اگر مسابقات قایقرانی در سال ۱۸۹۶ به سبب شرایط نامناسب جوی لغو نمی‌شد، این ورزش نیز به فهرست ورزش‌های آن المپیک افزوده می‌شد.

آخرین المپیک زمستانی در ۷ رشته ورزشی برگزار شد و اگر بخواهیم هر رشته ورزشی، از قبیل اسکیو اسکیت را به طور جداگانه بشماریم، باید بگوییم با ۱۵ رشته ورزشی برگزار شد. از میان این رشته‌ها، ، ، هاکی روی یخ، ، پرش با اسکی، و در برنامه همگی المپیک‌های زمستانی قرار داشته‌است. افزون بر آن اسکیت نمایشی و هاکی روی یخ حتا قبل از ظهور مسابقات المپیک زمستانی، بخشی از مسابقات المپیک تابستانی بود و تیم‌ها در این زمینه با یکدیگر به رقابت می‌پرداختند.

در سال‌های اخیر، کمیته ملی المپیک به منظور جلب توجه تماشاگران چندین ورزش دیگر را نیز به برنامه مسابقات افزوده‌است. به عنوان مثال می‌توان به و والیبال ساحلی اشاره کرد. رشد المپیک همچنین باعث می‌شود که ورزش‌های کم طرفدار مانند پنج گانه مدرن یا ورزش‌های پرهزینه (قایقرانی آب‌های آرام) جایگاه خود را ر برنامه المپیک از دست بدهند. کمیته ملی المپیک تصمیم گرفته‌است از سال ۲۰۱۲ بیسبال و سافت‌بال را از برنامه مسابقات المپیک خارج کند.

مطابق ماده ۴۸٫۱ منشور المپیک، هر دوره مسابقات المپیک تابستانی باید با دست‌کم ۱۵ ورزش برگزار شود. کمیته ملی المپیک پس از نشست صد و چهاردهم (۱۱۴) خود در (مکزیک ۲۰۰۲)، تصمیم گرفت برنامه المپیک تابستانی را به حداکثر ۲۸ ورزش، ۳۰۱ مسابقه و ۱۰۵۰۰ ورزشکار محدود کند. مسابقات المپیک عبارت است از ورزش‌هایی که تحت نظارت فدراسیون‌های بین‌المللی قرار دارد و فهرست آن در ماده ۶۴ منشور المپیک آمده‌است. رای دو سوم اعضای کمیته ملی المپیک لازم است تا بتوان منشور المپیک را اصلاح کرد و یک فدراسیون رسمی را به جایگاه المپیک ارتقا داد و آن رشته ورزشی را برای گنجاندن در برنامه المپیک واجد شرایط تلقی کرد. ماده ۴۷ منشور المپیک می‌گوید: تنها ورزش‌های المپیکی را می‌توان در برنامه المپیک گنجاند.

کمیته بین‌المللی المپیک در نخستین جلسه‌ای که پس از هر المپیاد برگزار می‌کند به بررسی در مورد برنامه المپیک می‌پردازد. برای آنکه بتوان نام ورزشی را در برنامه المپیک نوشت، به رای اکثریت اعضا نیاز است. بر اساس قوانین فعلی، هر یک از ورزش‌های المپیک که برای قرار گرفتن در مسابقات المپیک خاصی انتخاب نشده‌اند، کماکان ورزش المپیک محسوب می‌شوند و ممکن است در مسابقات آتی به شرط حصول رای اکثریت در برنامه المپیک جای گیرند. در هفدهمین جلسه کمیته ملی المپیک در سنگاپور، ۲۶ ورزش برای قرار گرفتن در برنامه المپیک ۲۰۱۲ لندن انتخاب شدند.

تا سال ۱۹۹۲ نیز در برنامه المپیک قرار داشتند. هدف از گنجاندن این ورزش‌ها در برنامه المپیک آن بود که این ورزش‌ها بتوانند تماشاچیان بیشتری برای خود جذب کنند؛ اما برندگان ورزش‌های نمایشی قهرمان رسمی المپیک محسوب نمی‌شدند. در پاره‌ای اوقات ورزش‌های نمایشی تنها ورزش‌هایی بودند که در کشور میزبان طرفدار داشتند، اما ورزش‌هایی که در سطح بین‌المللی مطرح بوده‌اند نیز در المپیک به نمایش در می‌آمدند. شماری از ورزش‌های نمایشی از جمله بدمینتون و تکواندو سرانجام به عنوان ورزش‌های مدال گیر و رسمی وارد برنامه المپیک شدند.

دوستاری و حرفه‌ای گری در المپیک

مدارس خصوصی انگلیس درنیمه دوم قرن نوزدهم تاثیر و نفوذ زیادی بر بسیاری از ورزشها داشت. این مدارس به شکل گیری قوانین کمک کردند و تاثیر فوق العاده زیادی بر هیات‌های حاکمه این ورزشها داشتند.

آنها این باور یونان باستان و روم را تقویت بخشیدند که ورزش بخش مهمی از آموزش را تشکیل می‌دهد و این نگرشی بود که در یک ضرب المثل قدیمی خلاصه شده بود: ‹‹ عقل سالم در بدن سالم›› یا به لاتین mens sana in corpore sano.با توجه به این روح و خلقیات، شرکت کردن در ورزش مهم تر از پیروزی در میدان مسابقه بود؛ چرا که جامعه خواهان آن بود که نجیب زادگان تبدیل به آدم‌های همه فن حریف شوند؛ نه اینکه الزاما در هر حوزه و زمینه سرآمد و بهترین باشند. نفرت و انزجار طبقات مختلف از ‹‹تجارت›› بر شدت و حدت این باور افزوده بود. خانه والدین محصلان مدارس خصوصی ورودی ویژه و جداگانه‌ای برای نجیب زادگان داشت؛ چرا که تجار و نجیب زادگان از لحاظ طبقه اجتماعی در یک ردیف و پایه قرار نمی‌گرفتند. مدارس خصوصی نفوذ و دخالت زیادی در شکل گیری و رشد تیمهای ورزشی و مسائل مربوط به آنها از قبیل مجموعه قوانین فوتبال بریتانیا و کریکت و هاکی روی چمن داشته‌اند. مضاف بر آن، عادات مدارس خصوصی انگلیس تاثیر بسیار زیادی بر پیر دو کوبرتن (پایه گذار المپیک) داشت. کمیته بین‌المللی المپیک از نماینده مجمع مدیران مدارس خصوصی انگلیس دعوت به عمل آورد تا در جلسات اولیه آنها حضور یابد. اعضای مجمع مدیران مدارس رابرت لافان مدیر مدرسه چلتنهام را به عنوان نماینده خود برای حضور در جلسات کمیته بین‌المللی المپیک انتخاب کردند. در سال ۱۸۹۷ او یکی از اعضای کمیته بین‌المللی المپیک شد و پس از اولین حضور کمیته در لندن که به سال ۱۹۰۴ اتفاق افتاد، این نماینده منتخب نقش بسیار حیاتی و سرنوشت سازی در شکل گیری داشت که یک سال پس از آن تاسیس شد.

به نظر کوبرتن ورزشکاران باید نجیب زاده باشند. در ابتدا این گونه تصور می‌شد که تنها ورزشکاران آماتور دارای این خصلت هستند؛ ورزشکاران حرفه‌ای اجازه نداشتند در بازی‌های المپیک حضور یابند. مربیان ، که انتظار می‌رفت خود نجیب زاده باشند، از این قاعده مستثنی بودند. استثنا قائل شدن در مورد حرفه‌ای‌ها باعث به وجود آمدن منازعه و جنجال بسیاری در سراسر تاریخ معاصرالمپیک شده‌است.

هنگامی که معلوم شد قهرمان پنج گانه مدرن و بیسبال بازی می‌کرده‌است، عناوین قهرمانی‌اش از وی گرفته شد. اما در سال ۱۹۸۳ کمیته بین‌المللی المپیک از روی ملاحضات انسانی عنوان قهرمانی اش را به او پس داد. اسکی بازان سوئیسی و اتریشی در حمایت از مربیان خود که به سبب درآوردن پول از طریق ورزش و قرار گرفتن در ردیف ورزشکاران حرفه‌ای از شرکت در مسابقات محروم شده بودند، آن مسابقات را تحریم کردند.

رفته رفته برای بسیاری روشن شد که قوانین آماتوریسم از رده خارج شده‌اند. با این حال کمیته بین‌المللی المپیک به قوانین سنتی مربوط به آماتوریسم پایبند ماند. در دهه هفتاد شرایط آماتوریسم از منشورالمپیک حذف شد و تصمیم‌گیری در مورد حضور حرفه‌ای‌ها در هر رشته ورزشی، به فدراسیون بین‌المللی هر ورزش محول شد. مثال بارز این تغییر جهت، تیم رویایی آمریکا بود که از ستارگان گرانقیمت اتحادیه ملی بسکتبال تشکیل شده بود و در سال ۱۹۹۲ قهرمان المپیک شد. از سال ۲۰۰۴ به بعد تنها رشته‌ای که در آن هیچ ورزشکار حرفه‌ای شرکت نمی‌کند بوکس است (البته با تعریفی ساده از آماتوریسم، چراکه بوکسرها هم از کمیته‌های ملی المپیک کشور خود جوایز نقدی دریافت می‌کنند)؛ در فوتبال مردان تعداد بازیکنان بالای ۲۳ سال در هر تیم نباید بیشتر از ۳ نفر باشد.

مقررات تبلیغات حداقل در زمین بازی، هنوز هم بسیار سختگیرانه‌است هر چند که رسمی بودن «حامیان مالی المپیک» پدیده‌ای عادی است. ورزشکاران تنها مجازند که نام لباس‌ها و لوازم ورزشی را بر روی لباس‌های خود داشته باشند. اندازه این نام‌ها نیز محدودیت دارد.

قهرمانان و مدال‌آوران المپیک

ورزشکاران (یا تیم‌هایی) که در هر رشته به مقام اول، دوم یا سوم می‌رسند مدال دریافت می‌کنند. به برندگان اول «مدال طلا» اهدا می‌شود. (اگرچه تا سال ۱۹۱۲ این مدال‌ها از طلای خالص بودند، اما در حال حاضر از نقره ساخته می‌شوند. برندگان دوم مدال نقره دریافت می‌کنند و به ورزشکاران رتبه سوم، مدال برنز اهدا می‌شود. در برخی رقابت‌ها که در یک صورت می‌گیرد (از جمله المپیک ۱۸۹۶ تنها به دو مقام اول و دوم مدال‌های نقره و برنز اهدا شد و این در حالیست که در نیز به نفرات اول مدال نقره اهدا می‌شد، که همین امر را به اولین دوره‌ای تبدیل کرد که در آن سه مدال اهدا می‌شد. علاوه بر این از سال ۱۹۴۸ به بعد، به ورزشکارانی هم که رتبه‌های چهارم، پنجم و یا ششم را دریافت می‌کنند گواهینامه‌هایی اهدا می‌شود که بصورت رسمی از آنها با عنوان «دیپلم پیروزی» یاد می‌شود. از سال ۱۹۷۶، این گواهینامه‌ها به کسانی که مدال دریافت کرده‌اند نیزاهدا می‌شوند. از سال ۱۹۸۴ دیپلم پیروزی به رتبه‌های هفتم و هشتم نیز اهدا می‌شود تا اطمینان حاصل شود کلیه بازندگان رقابت‌های مرحله یک‌چهارم نهایی که در آنها ساختار تک-حذفی حاکم است دیپلم پیروزی را کسب کرده‌اند تا بدین ترتیب نیاز به برگزاری مسابقات دلجویی (یا بالفظ رسمی «رده‌بندی») با هدف مشخص کردن نفر پنجم از بین هشت نفر مرتفع شود. (جالب اینکه رتبه مذکور هنوز هم در بسیاری از مسابقات حذفی محل اختلاف است). در المپیک ۱۸۹۶ نیز این گواهینامه‌ها اهدا می‌شدند اما در آن زمان، این گواهینامه‌ها به همراه مدال به نفرات اول و دوم اهدا می‌شد. مدال‌ها و دیپلم‌های یادبود که از لحاظ طراحی با مدال‌ها و دیپلم‌های ذکر شده متفاوت هستند نیز به ترتیب به شرکت کنندگانی که مقامی پایین‌تر از سوم و هشتم را کسب کرده‌اند اهدا می‌شود. در المپیک تابستانی ۲۰۰۴ آتن، به سه نفر اول علاوه بر مدال تاج گل نیز اهدا شد.

از آنجا که رقابت‌های المپیک هر چهار سال یکبار برگزار می‌شوند، عموم مردم و ورزشکاران این رقابت‌ها را از رقبت‌های قهرمانی جهان و سایر رقابت‌های بین‌المللی که بصورت سالانه برگزار می‌شوند مهمتر و ارزشمندتر می‌دانند. بسیاری از ورزشکاران پس از کسب قهرمانی المپبک، در کشورهای خود و یا حتی در سطح جهانی، به قهرمان یا فردی مشهور تبدیل شده‌اند.

تنوع رشته‌های ورزشی و نیز تفاوت‌های عمده‌ای که از المپیک ۱۸۹۶ تا کنون ایجاد شده، قضاوت در این مورد که کدام ورزشکار موفق‌ترین ورزشکار در کل تاریخ المپیک بوده را سخت می‌کند. به علاوه با توجه به اینکه کمیته بین‌المللی المپیک دیگر را ترتیب نمی‌دهد اینکار بسیار پیچیده‌تر شده‌است. اما اگر بخواهیم با توجه به تعداد رتبه‌های کسب شده این مقایسه را انجام دهیم، ورزشکاران زیر جزء موفق‌ترین‌ها به شمار می‌آیند (در امتیازات ری ایوری دو مدال طلا مربوط به هستند.)

منابع مختلفی نیز کل مدال‌ها و یا تعداد کل مدال‌های کسب شده از گذشته تا کنون را معیار قرار می‌دهند. این جداول ممکن است گمراه کننده باشند، چراکه کشورهایی چون ایالات متحده از آغاز بطور مرتب و پیوسته در رقابت‌های المپیک شرکت کرده‌اند در حالیکه ممکن است برخی کشورهای دیگر یا بطور پیوسته شرکت نکرده باشند و یا اینکه شمار مدال‌های آنها به عنوان یک کشور بین پخش شده باشد.

جنبش المپیک

چندین سازمان در برقراری بازیهای المپیک نقش دارند. آنها در کنار هم نهضت المپیک را شکل می‌دهند. قوانین و راهکارهایی که این سازمانها بر اساس آن فعالیت می‌کنند در بخش المپیک عنوان شده‌اند.

کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) که اکنون ژاک روژ ریاست آنرا بر عهده دارد، قلب نهضت المپیک را تشکیل می‌دهد. از این کمیته به عنوان دولت المپیک یاد می‌شود، زیرا کار حل و فصل مشکلات، تصمیم گیریهای حیاتی مانند انتخاب میزبان مسابقات و برنامه ریزی برای المپیک بر عهده این کمیته‌است.

سه سازمان در سطحی تخصصی کمیته المپیک را تشکیل می‌دهند:

• فدراسیون بین‌المللی (IFs)، هیئت‌های کنترل کننده هر ورزش (برای مثال فیفا یا فدراسیون بین‌المللی فوتبال و فدراسیون بین‌المللی والیبال، یا فدراسیون بین‌المللی والیبال.)
• کمیته ملی المپیک (NOCs)، که نهضت‌های المپیک در هر کشور را هدایت و کنترل می‌کنند (برای مثال USOC، یا کمیته ملی المپیک در ایالات متحده)
• کمیته برنامه ریزی برای بازیهای المپیک (OCOGs)، که مسئول کنترل رویدادهای خاص در المپیک است.

در حال حاضر نهضت المپیک ۲۰۲ عضو NOC و ۳۵ عضو IF دارد. OCOGها قبل از هر المپیک تشکیل می‌شوند و پس از خاتمه آن و کامل شدن گزارش‌ها کتبی منحل می‌گردند.

به بیان دیگر نهضت المپیک متشکل از هر شخص و ارگانی است که در المپیک نقش دارند، مثل هیئت‌های داوری ورزش ملی، مرزشکاران، رسانه‌ها و حمایت کنندگان بازی‌های المپیک.

نکوهش

اغلب بازی‌های المپیک در شهرهای اروپایی و آمریکای شمالی برگزار شده‌اند و تنها چند دوره معدود از بازیها در مکان‌های دیگر بوده که این مکان‌ها نیز محدود به شهرهای آسیای شرقی می‌شود. تمامی پیشنهادهای برگزاری المپیک از سوی آفریقا و آمریکای جنوبی رد شده‌اند. بسیاری بر این باورند که بازیهای المپیک باید در مناطق فقیرتر دنیا نیز برگزار شود. اقتصاددانان به این نکته اشاره می‌کنند که سرمایه گذاریهای عظیم زیربنایی می‌تواند شهرهای فقیر تر را پس از برگزاری بازیها به شهرهایی با تولید ناخالص داخلی بیشتر تبدیل کند.

IOC اغلب مورد انتقاد قرار گرفته‌است که چرا سازمانی انعطاف نا پذیر است و تعدادی از اعضای آن حتی تا زمان مرگ عضو باقی می‌مانند. در این میان خوان آنتونیو سامارانش رئیس IOC بیش از دیگران مورد انتقاد قرار گرفته‌است. تحت ریاست او نهضت المپیک رشد چشمگیری داشته است؛ این درحالیست که نهضت همچنان مستبد و فاسد باقی مانده‌است. از مواردی که از او انتقاد شده‌است یکی ارتباطات او با دولت فاشیستی سابق در اسپانیا و دیگری دوره ریاست اوست (۲۱ سال---تا سن ۸۱ سالگی).

در سال ۱۹۹۸ مشخص شد که چند عضو آی‌اسی از کمیته برنامه‌ریزی برای المپیک زمستانی ۲۰۰۲ رسوایی در قرعه کشی المپیک زمستانی ۲۰۰۲ تا سالت‌لیک‌سیتی در ایالت یوتا را به عنوان میزبان بازی‌ها انتخاب کنند. طی تحقیقاتی که از سوی IOC صورت گرفت، ۴ عضو آن استعفا دادند و ۶ عضو دیگر اخراج شدند.

این رسوایی باعث بروز اصلاحات جدیدی شد تا رویه انتخاب شهر میزبان تغییر کرده و مسئله رشوه‌گیری دیگر رخ ندهد. همچنین ورزشکاران فعال‌تر و قدیمی نیز توانستند به IOC راه یابند و شرایط عضویت نیز محدود شد.

برنامه‌ای مستند از BBC در ماه اوت سال ۲۰۰۴ با عنوان پانوراما: "فروش بازی‌هاً پخش شد که به بررسی رشوه گیری در فرایند پیشنهاد میزبانی برای المپیک تابستانی ۲۰۱۲ اختصاص داشت. این برنامه نشان داد که چگونه می‌توان به اعضای IOC رشوه داد تا به نفع شهر خاصی برای میزبانی رای دهند. در این برنامه ۲ شخصی که مخصوصا به آنها اشاره شد ایوان اسلاوکو از بلغارستان و مطلب احمد کنسول المپیک آسیا بود. با این حال آنها این اتهامات را رد کردند. برخی دیگر ادعا کردند که مقامات رسمی با رشوه دادن به اعضای IOC باعث شدند شهر تورین برای المپیک زمستانی ۲۰۰۶ انتخاب شود و شهر سیون سوییس نتخاب نشد.

نهضت المپیک همچنین متهم به حفاظت بیش از حد از نماد المپیک شده‌است.(آنها مخصوصا برای هرگونه ترتیبی از ۵ حلقه خواهان حق کوپی رایت اختصاصی شده‌اند). این نهضت حتی در برابر مسائلی که هیچ ارتباطی با ورزش ندارند مثل بازی « افسانه پنج حلقه» جبهه گیری کردند.

جشن‌ها

مراسم بازگشایی

جدای از عناصر سنتی، کشور میزبان هم نمایش‌های هنری از رقص و تئاتر مرسوم در آن کشور را اجرا می‌کند.

عناصر سنتی بسیاری در مراسم افتتاحیه بازیهای المپیک حضور دارند. مراسم معمولاً با برافراشتن پرچم کشور میزبان و اجرای سرود ملی آن کشور آغاز می‌شود. بخش سنتی جشن با رژه ملت‌ها شروع می‌شود که در آن ورزشکاران هر کشور به ترتیب در استادیوم رژه می‌روند. ورزشکار برجسته هر کشور پرچم آن کشور را در جلوی گروه ورزشکاران آن کشور حمل می‌کند.

به طور سنتی (که از المپیک تابستانی ۱۹۲۸ شروع شد) یونان بدلیل موقعیت تاریخی خود به عنوان مبدا بازیهای المپیک، اولین کشور و کشور میزبان، آخرین کشوری هستند که رژه می‌روند. (استثنائا در سال ۲۰۰۴ که المپیک در آتن برگزار شد، یونان آخرین کشوری بود که رژه رفت؛ با این حال پرچم یونان جلوتر از بقیه حمل شد.) دیگر کشورهای شرکت کننده بر اساس حروف الفبای زبان اصلی کشور میزبان و اگر زبان آن کشور به حروف لاتین نباشد، بر اساس حروف الفبای انگلیسی رژه می‌روند. در المپیک تابستانی ۱۹۹۲ در بارسلونا هر دو زبان اسپانیایی و زبان کاتالان زبان رسمی بازیها بودند، اما بدلیل عوامل سیاسی در حاشیه استفاده از زبان کاتالان، کشورها به ترتیب بر اساس حروف الفبای زبان فرانسوی وارد شدند.

پس از رژه کشورها، ابتدا رئیس کمیته المپیک کشور میزبان سخنرانی می‌کند وپس از آن رئیس IOC سخنرانی کرده و در انتهای سخنرانی خود رهبر کشور میزبان را معرفی می‌کند که پس از سخنرانی رئیس IOC رسما المپیک را افتتاح می‌کند. در برخی موارد اشخاص دیگری به جای رهبر کشور میزبان المپیک را افتتاح می‌کنند. دو مثال از این مطلب به ایالات متحده بر می‌گردد. در سال ۱۹۶۰ معاون رئیس جمهور ریچارد نیکسون بجای دوایت آیزنهاور رئیس جمهور بازیهای المپیک زمستانی ۱۹۶۰ را در دره اسکو در کالیفرنیا افتتاح کرد بار دیگر در سال ۱۹۸۰ والترماندال، معاون رئیس جمهور بجای رئیس جمهور جیمی کارتر بازیهای المپیک زمستانی۱۹۸۰ را در لیک پلاسید، نیویورک افتتاح کرد. علیرقم این افتخار برگزاری بازیها به شهر اعطا می‌شود و نه به کشور.

پس از آن پرچم المپیک را وارد استادیوم می‌کنند و در حالیکه سرود المپیک در حال اجرا است، آنرا برافراشته می‌کنند. سپس حمل کنندگان پرچم هر کشور به دور یکدیگر حلقه زده و جایگاه مانندی را درست می‌کنند که در وسط آن یک ورزشکار (از زمان المپیک تابستانی ۱۹۲۰) و یک داور (از زمان المپیک تابستانی ۱۹۷۲) سوگند المپیک را یاد می‌کنند که بر طبق قوانین باز ی کرده و داوری می‌کنند. در آخرمشعل المپیک وارد استادیوم می‌شود و پس از آنکه از دست هر ورزشکار عبور کرد به آخرین حمل کننده مشعل می‌رسد که معمولاً ورزشکاری مطرح از کشور میزبان است.او آتش را در جایگاه مخصوص خود در استادیوم روشن می‌کند. (آتش المپیک از زمان المپیک تابستانی ۱۹۲۸ روشن بوده‌است، اما حمل امدادی مشعل از المپیک تابستانی ۱۹۳۶ آغاز شده‌است) از زمان المپیک تابستانی ۱۹۲۰ پس از جنگ جهانی اول، ۶۸ سال است که پس از روشن شدن شعله المپیک کبوترها را به نشانه صلح رها می‌کنند. اما پس از اینکه چند کبوتر در آتش المپیک در زمان افتتاح المپیک تابستانی ۱۹۸۸ سوختند، این کار متوقف شد.

مراسم افتتاحیه در فضای باز اجرا می‌شود، اما قرار است در المپیک زمستانی ۲۰۱۰ این مراسم در فضای سبز در استادیوم BC برگزار شود.

مراسم پایانی

نشانه‌های تاریخی بسیاری نیز در زمان برگزاری مراسم اختتامیه، یعنی پس از اتمام تمامی مسابقات ورزشی، به اجرا گذاشته می‌شود. در ابتدا حمل کنندگان پرچم از هر یک از کشورهای شرکت کننده در یک ردیف وارد استادیوم می‌شوند، اما در پشت آنها تمامی دیگر ورزشکاران بدون هیچ نشانه یا دسته بندی خاصی رژه می‌روند. این سنت از بازیهای تابستانی ۱۹۵۶ و به پیشنهاد دانش‌آموزی از ملبورن اجرا می‌شود.به پیشنهاد او با این کار ورزشکاران جهان در کنار یکدیگر «یک ملت» خواهند بود. (در ۲۰۰۶ ورزشکاران با هموطنان خود وارد استادیوم شدند و در ادامه جشن همه با هم مخلوط شدند.)

پرچم سه کشور هر یک در هر بار همزمان با نواخته شدن سرود ملی کشورشان در میله‌های پرچم به اهتزاز درآمده‌است. پرچم یونان (که افتخار خاستگاه مسابقات المپیک را یدک می‌کشد)، پرچم کشور میزبان و سر انجام پرچم کشوری که میزبان مسابقات المپیک تابستانی یا زمستانی در سال آینده خواهد بود. (استثنائا در سال ۲۰۰۴ که مسابقات المپیک در آتن برگزار شد، تنها یک پرچم؛ یعنی پرچم یونان به اهتزاز در آمد.)

طی مراسمی موسوم به ‹ مراسم آنتورپ ›، (علت این نام گذاری آن است که این سنت در خلال المپیک تابستانی ۱۹۲۰ در شهر آنتورپ برای اولین بار اجرا شد) شهردار شهری که مسابقات را سازماندهی کرده‌است، یک پرچم مخصوص المپیک را حمل می‌کند و آن را به رئیس کمیته ملی المپیک می‌رساند. رئیس کمیته ملی المپیک پس از دریافت پرچم المپیک، آن را به شهردار شهری که میزبان مسابقات المپیک است، می‌دهد. شهردار نیز پس از دریافت پرچم، آن را هشت مرتبه می‌چرخاند. از این پرچمها ۳ عدد بیشتر وجود ندارد و این ۳ پرچم با همه دیگر پرچمها فرق دارند؛ تفاوت این پرچمها با سایر پرچمها در آن است که دور آن پرچمهای ۳ گانه یک حاشیه ۶ رنگی وجود دارد و نیز آن پرچمها توسط روبان‌های ۶ رنگی به میله پرچم بسته شده‌اند.

• پرچم آنتورپ: این پرچم توسط شهردار شهر آنتورپ، بلژیک در المپیک تابستانی ۱۹۲۰ به کمیته ملی المپیک عرضه شد و تا مسابقات سئول ۱۹۸۸ به دیگر شهر سازمان دهنده المپیک تابستانی انتقال داده می‌شد.

• پرچم اسلو: این پرچم توسط شهر اسلو، نروژدر المپیک زمستانی ۱۹۵۲ به کمیته ملی المپیک عرضه شد و پس از آن به دیگر شهر سازمان دهنده المپیک زمستانی انتقال داده می‌شد.

• پرچم سئول:: این پرچم توسط شهر سئول، سئول، کره جنوبیدر المپیک تابستانی ۱۹۸۸ به کمیته ملی المپیک عرضه شد و پس از آن به دیگر شهر سازمان دهنده المپیک تابستانی انتقال داده می‌شد.

پس از به اهتزاز درآمدن این ۳ پرچم سنتی، کشور میزبان با اجرای هنرمندانه صحنه‌هایی از رقص و نمایش خاص سرزمینش به معرفی خود می‌پردازد. این سنت از زمان مسابقات ۱۹۷۶ شروع شد.

پس از سخنرانی رئیس کمیته برگزاری مسابقات المپیک کشور میزبان، رئیس کمیته ملی المپیک به ایراد سخنرانی می‌پردازد و در پایان سخنرانی خود رسما مسابقات را خاتمه می‌بخشد. مشعل المپیک خاموش می‌شود و در حالی که سرود المپیک نواخته می‌شود، پرچم المپیک که در مراسم افتتاحیه به اهتزاز درآمده بود، از میله پرچم پایین کشیده می‌شود و به بیرون از ورزشگاه برده می‌شود.

اهدای مدال

به گفته پروفسور افتخاری رابرت کی بارنی، بنیانگذار مرکز بین‌المللی مطالعات المپیک در دانشگاه وسترن انتاریو، ایدهِ برپایی سکوی مدال برای ورزشکاران برنده، ایده‌ای کانادایی است که از سال ۱۹۳۰ در انتاریو بوجود آمد.

مقاله ۲۵ صفحه‌ای پروفسور بارنی در «مجله بین‌المللی مطالعات المپیک» نشان می‌دهد که از سکوی مدال ابتدا در مسابقات امپراتوری انگلیس در سال ۱۹۳۰ (اکنون بازیهای مشترک المنافع)در همیلتون استفاده شد و پس از آن در بازیهای المپیک تابستانی ۱۹۳۲ در لس آنجلس و بازیهای زمستانی در لیک پلاسید.

مشکل‌های المپیک

جنگ

به رغم آنچه که کوبرتین امید آن را داشت، المپیک نتوانست مانع از وقوع جنگ شود در حقیقت، به خاطر جنگ سه المپیاد بدون برگزاری مسابقات المپیک سپری شد؛ المپیک ۱۹۱۶ به خاطر جنگ جهانی اول برگزار نشد، و رقابتهای ۱۹۴۰ و ۱۹۴۴ نیز به دلیل جنگ جهانی دوم برگزار نشد. همچنین، کشورهای پیروز جنگ جهانی اول مانع از حضور کشورهای مغلوب در المپیک ۱۹۲۰ شدند.

انتقام

در سال ۱۹۷۲، زمانیکه بازی‌های تابستانی در مونیخ، آلمان غربی، در حال انجام بود، ۱۱ عضو تیم المپیک اسرائیل توسط گروهی از سربازان انتقامجوی فلسطینی گروگان گرفته شدند. طی یک حمله آزادسازی نافرجام ۹ نفراز ورزشکاران، یک پلیس و ۵ نفر از گروگانان کشته شدند. از آن واقعهٔ آزادسازی اکنون به نام کشتار مونیخ یاد می‌شود.

تروریسم

در زمان بازی‌های المپیک تابستانی سال ۱۹۹۶ در آتلانتا، جورجیا، ایالات متحده، انفجار بمبی در المپیک پارک سنتینال باعث کشته شدن ۲ نفر و زخمی شدن بیش از صد نفر شد. گفته می‌شود بمب گذار اریک رابرت رودلف بوده‌است که اکنون در سوپرمکس در فلورنس، کلورادو در حبس ابد بسر می‌برد؛ با این حال چندین تئوری توطئه در این مورد وجود دارد.

المپیک زمستانی ۲۰۰۲ در شهر سالت لیک، ایالات یوتا، ایالات متحده آمریکا، اولین سری از بازیهای المپیک زمستان بود که پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ برگزار شد. از آن زمان تا کنون شرایط امنیتی سختی بر روی بازیهای المپیک اعمال می‌شود تا از فعالیت‌های تروریستی احتمالی جلوگیری شود.

سیاست

سیاست نیز در چند مورد در بازیهای المپیک اختلال ایجاد کرد که اولین آنها در در برلین رخ داد. حزب نازی آلمان از این بازیها بعنوان حربه‌ای تبلیغاتی استفاده کرد. در این بازیها لو زلانگ با کمکی که به جسی اونز (دونده و پرنده سیاه پوست) در مسابقه کرد، باعث شد او اول شود و خود در جایگاه دوم ایستاد و بدین گونه روح ورزشکاری را در بازیهای المپیک به نمایش گذاشت. جسی اونز در این مسابقات بر خلاف تصورات رایج در مورد برتری نژاد سفید، که به ویژه از سوی ناسیونال سوسیالیست‌های آلمانی مطرح شد، با کسب ۴ مدال طلا یکی از نقاط اوج ورزش سیاهان و جنبش ضد تبعیض نژادی را رقم زد.

اتحاد جماهیر شوروی تا در هلسینکی در این بازیها شرکت نکرده بود. در عوض این کشور بازیهایی بین‌المللی به نام ۱۹۲۸ به راه انداخته بود. بسیاری از ورزشکاران عضو یا یا هواداران آن‌ها بازیهای المپیک را تحریم نموده یا از حضور در آن منع می‌شدند و در عوض در بازیهای اسپارتاکاید شرکت می‌کردند.

ماجرای سیاسی دیگری که در مقیاس کوچکتری اتفاق افتاد مربوط یه در مکزیکوسیتی است. دو ورزشکار آمریکایی رشته دو و میدانی به نامهای و بخاطر پیروزی در مسابقات به نشانه جنبش حمایت از حقوق سیاهان با مشت‌های گره خورده دادند. در پاسخ رئیس کمیته بین‌المللی المپیک (آی او سی) اوری براندیژ از خواست که این دو ورزشکار را به کشورشان باز گرداند و گرنه تیم دو و میدانی این کشور را اخراج خواهد کرد. مقامات ورزشی آمریکایی نیز ناگزیر آن دو را به کشور بازگرداند.

در پاسخ به این حرکت و رویکرد سیاست گریزانه کمیته بین‌المللی المپیک در سال ۱۹۷۳ تعدادی از ملت‌های تازه به استقلال رسیده، در حرکتی به نام گانفوا بازیهای کشورهای تازه شکل یافته با نام

آفریقای جنوبی هم از سال آپارتاید در این کشور از حضور در بازیهای المپیک محروم شده بود.

در سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲ حضور ورزشکاران اهل کشور افغانستان در المپیک و میدانهای جهانی و آسیایی به حالت تعلیق درآمد. پس از سقوط رژیم طالبان در سال ۲۰۰۱ افغانستان دوباره در حضور یافت.

بدلیل سرکوبی شورش مجارستانی‌ها توسط پیمان ورشو کشورهای هلند، اسپانیا، سویس المپیک ملبورن ۱۹۵۶ را تحریم کردند.کشورهای کامبوج، مصر، عراق و لبنان نبز بدلیل بحران کانال سوئز این بازیها را تحریم کردند.

در ۱۹۷۶ جمع کثیری از کشورهای آفریقایی برای اجبار IOC به محروم کردن آفریقای جنوبی، نیوزیلند تهدید به تحریم بازیها کردند. IOC در دو مورد اول همکار ی کرد، اما در سال ۱۹۷۶ اقدامی نکرد، زیرا تهدید تحریم از سوی تور نیوزیلند به آفریقای جنوبی بود و راگبی جزو بازیهای المپیک محسوب نمی‌شد. با شروع بازیها کشورهای تهدید کننده تیم‌های خود را به کشورشان بازگرداندند، در حالیکه برخی از ورزشکاران آفریقای جنوبی رقابت خود را آغاز کرده بودند. با این ورزشکاران که به اجبار دولتهایشان مجبور به ترک دهکده المپیک بودند همدردی شد. با این حال در خارج از آفریقا با این حرکت دولتها به سردی برخورد شد. ۲۲ کشور (گوانا تنها کشور غیر آفریقایی در این میان بود) بازیهای مونترال را تحریم کردند، زیرا نیوزیلند از بازی محروم نشده بود.

همچنین در سال ۱۹۷۶، بدلیل فشارهایی که از سوی جمهوری خلق چین اعمال شد، کانادا به تیم اعزامی از جمهوری خلق چین ( تایوان) اعلام کرد که این تیم نمی‌تواند تحت نام «جمهوری چین» در المپیک تابستانی مونتریل بازی کند، با این حال توافق شد که تایوان از پرچم جمهوری چین و استفاده کند. تایوان مخالفت کرد و تا سال ۱۹۸۴ در این بازیها حضور نیافت، تا اینکه بار دیگر با نام « چین تایپه» و با پرچم مخصوص خود بازگشت.

در سال ۱۹۸۰ و ۱۹۸۴ طرفین درگیر در جنگ سرد بازیهای یکدیگر را تحریم کردند. ایالات متحده بهمراه ۶۴ کشور غربی دیگر را به دلیل تحریم کردند؛ این در حالیست که ۱۶ کشور غربی در بازیهای لمپیک موسکو حضور یافتند.بدلیل این تحریم تنها ۸۰ کشور در این المپیک حضور یافتند.از سال ۱۹۵۶ تا کنون این کمترین تعداد کشورهای حاضر در المپیک بوده‌است.اتحاد جماهیر شوروی و ۱۴ عضو بلوک شرق (بجز حضور نیافتند.تحریم کنندگان بازیهای المپیک سال ۱۹۸۴ در ماه‌های ژوئیه-اوت را آغاز کردند.

در سال ۱۹۸۸ کره شمالی در اعتراض به اینکه با کره جنوبی میزبان مشترک نشد، در شرکت نکرد. سه کشور دیگر کوبا، اتیوپی، نیکاراگوئه (بیشتر بدلیل مشکلات اقتصادی و عدم توانایی فرستادن ورزشکاران) متحدا از حضور در بازیها انصراف دادند، اما برای اینکه توسط IOC تحریم نشوند، رسما اعلام تحریم کردند.

ایران هم که عموما مسابقات خود با اسرائیل را بایکوت کرده‌است این کار را بطور واضح انجام نمی‌دهد (تا از تحریم توسط کشورهای دیگر خود را برهاند و از «صدمات» و راه‌های مشابه وارد می‌شود. در بازیهای سال ۲۰۰۴ در اتن آرش میر اسماعیلی با پرخوری قصدی و افزایش وزن بیش از حد مجاز از مسابقه با حریف اسرائیلی خود ) محروم شد.چنین اتفاقی در تاریخ برگزاری مسابقات المپیک بی سابقه بود.

پس از آنکه معلوم شد دولت چین ۸۰۰ هزار متر مربع از جنگل هلی استوایی و در معرض انقراض را برای بازیهای المپیک ۲۰۰۸ به قیمت یک میلیارد دلار خریده‌است، گروه‌های طرفدار محیط زیست نیز المپیک ۲۰۰۸ را تحریم کردند.

داروهای نیروزا

یکی از مهمترین مشکلات پیش روی المپیک (و بطور کلی رقابت‌های ورزشی بین‌المللی)، استفاده از داروهای نیروزا است. از اوایل قرن بیستم، بسیاری از ورزشکاران برای تقویت عملکرد خود به استفاده از دارو رو آوردند. به عنوان مثال، برنده دو ماراتن در المپیک تابستانی ۱۹۰۴ توسط مربی خود حتی در حین مسابقه از استریکنین و

با شدت گرفتن استفاده از این روش‌ها، به تدریج این آگاهی پدید آمد که چنین روش‌هایی در ورزش سالم نیستند.

اولین و آخرین مورد مرگ در اثر استفاده از داروهای نیروزا در المپیک، در سال ۱۹۶۰ رخ داد. در میدان دوپرخه‌سواری رم، کنت انه‌مارک دانمارکی از دوچرخه‌اش به زمین خورد و پس از آن فوت کرد. بررسی پزشکی قانونی نشان داد که مرگ وی در اثر استفاده از امفتامین بوده‌است.

در اواسط دهه ۶۰، فدراسیون‌های ورزشی استفاده از داروهای نیروزا را منع کردند و در سال ۱۹۶۷، کمیته بین‌المللی المپیک نیز همین رویه را دنبال کرد.

اولین ورزشکار المپیک که آزمایش دوپینگش مثبت بود، سوئدی بود که در رشته پنجگانه مدرن شرکت کرده بود و به دلیل استعمال الکل، مدال برنز خود را از دست داد. طی ۳۸ سال بعدی، هفتاد و سه ورزشکار دیگر نیز به سرنوشت وی دچار شدند که در میان آنان چندین برنده مدال نیز حضور دارد. مشهورترین رد صلاحیتی که به خاطر دوپینگ صورت گرفت، مربوط به بن جانسون دونده دو سرعت از کانادا بود. او در المپیک ۱۹۸۸ سئول برنده دو صد متر شد اما جواب آزمایش

با وجود انجام آزمایش‌ها، بسیاری از ورزشکاران بدون اینکه گیر بیافتند به استفاده از مواد نیروزا ادامه دادند. در سال ۱۹۹۰، اسنادی فاش شد که نشان می‌داد بسیاری از ورزشکاران زن آلمان شرقی به عنوان بخشی از سیاست‌های دولت کشورشان به دستور مربیان خود از استفاده کرده‌اند.

در اواخر دهه نود، کمیته بین‌المللی المپیک در حرکتی سازمان‌یافته‌تر علیه دوپینگ دست به اقدام زد که این حرکت به تشکیل در سال ۱۹۹۹ منجر شد. درالمپیک تابستانی اخیر در سال ۲۰۰۰ و المپیک زمستانی ۲۰۰۲، معلوم شد که این نبرد هنوز پایان نیافته‌است چراکه بسیاری از مدال‌آوران رشته‌های وزنه‌برداری و اسکی میدانی، به دلیل استفاده از داروهای نیروزا رد صلاحیت شدند.

اخیرا، در المپیک زمستانی ۲۰۰۶، تنها یک ورزشکار در آزمایش دوپینگ مردود شد و مدالش لغو شد. در تنها مورد دیگر، سطح هموگلوبین ۱۲ نفر دیگر بالا تشخیص داده شد و جریمه آن یک تعلیق ۵ روزه به دلیل ملاحظات بهداشتی بود.

در طی این بازیها، کمیته بین‌المللی المپیک برای اولین بار طرح آزمایش خون را به اجرا گذاشت.

بازی‌های المپیک به جشنوارهٔ ورزشی ای گفته می‌شود که به عقیده باستان‌شناسان و یونان باستان به انجام می‌رسید، و در اواخر قرن ۱۹ میلادی مجدداً احیا شد. در دوره باستان جشنها در ابتدا جنبه مذهبی داشته و برای ادای احترام به زئوس (پادشاه خدایان یونان) در صحن مربوط به او در المپیا برگزار می‌شد. در یونان باستان شرکت کنندگان متشکل از مردانی که ثروت و وقت کافی داشتند که به تمرین ورزشی بپردازند بودند. پس از احیا مسابقات در دوران مدرن، تا دهه هفتاد قرن بیستم میلادی شرکت کنندگان حتماً می‌بایست ورزشکاران غیر حرفه‌ای می‌بودند. ولی در طی دهه هشتاد قرن بیستم، درها به روی ورزشکاران حرفه‌ای هم باز شد.

تاریخچه و پیدایش بازیهای المپیک

دوران باستان

بازیهای المپیک در ابتدا یک جشن مذهبی بود که برای ادای احترام به زئوس (پادشاه خدایان یونان) در صحن مربوط به او برگزار می‌شد. این مسابقات هر چهار سال یک بار و از سال ۷۷۶ قبل از میلاد در المپیا که محل صحن زئوس بود برگزار می‌شد.

افسانه‌های زیادی پیرامون پیدایش مسابقات المپیک به وجود آمده‌است: بر اساس یک داستان، هرکول (که در اساطیر یونانی نیم خدا بود) آن را جهت تجلیل از فتوحات بی نظیرش بوجود آورد. بر اساس افسانه‌های دیگر زئوس و کرونوس، دو خدای یونان باستان، با یکدیگر بر سر فرمانروایی المپیا به جدال برخاستند که نهایتاً زئوس به پیروزی نائل آمد. بر اساس این داستان مسابقات المپیک یادبود این پیروزی می‌باشد.

در دوران باستان تنها مردان یونانی که آزاد (و نه برده) متولد شده بودند می‌توانستند در مسابقات در جشن مذهبی زئوس شرکت کنند. زنانی که مجرد بودند در تاریخ دیگری به احترام هرا همسر زئوس و مادر هرکول، به مسابقه می‌پرداختند. زنهای ازدواج کرده حق شرکت در مسابقات را نداشته و در صورت مخالفت باید بهای آن را با جانشان می‌پرداختند. مسابقات المپیک در بین یونانی‌ها از اهمیت زیادی برخوردار بود چنانکه مورخین یونانی در دوران باستان، از آن به عنوان یک واحد برای اندازه گیری زمان استفاده می‌کردند. یک «المپیاد» بیانگر چهار سال می‌بود.

مسابقات در ابتدا تنها شامل «» بود، ولی بعدها کشتی، بوکس و

در زیر و روی تاریخ یونان و آثار کشف شده به سال ۷۶۶ پیش از میلاد مسیح برخورد می‌کنیم که «تیمائوس» نخستین مورخ یونانی در نوشته‌های خود از مردی بنام «کره ابوس» یاد کرده‌است که در راه رفتن از همه سریعتر بوده‌است.

این جشنها بیشتر از آن جهت که عاملی بود برای ورزیده شدن و آماده کردن جوانان برای مقابله با هر نوع تجاوز بخاک یونان رونق گرفت.

رشته‌های ورزشی برگزار شده در ادوار مختلف این مسابقات شامل ماده‌های مختلف مسابقات دو، ، ، مشتزنی، کشتی، پانکریشن، اسب‌دوانی و می‌شد.

نوباوگان، جوانان و پهلوانان جداگانه به مبارزه می‌پرداختند، در حاشیه المپیک مسابقه‌های شعر و شاعری، سخن‌وری و موسیقی هم برگزار می‌گردید. جشن‌های «المپیا» ادامه داشت تا سال ۳۹۴ که آن‌را تعطیل کرد. این تعطیلی طولانی سبب ویرانی «المپیا» و نیایشگاه «زئوس» نماد قدرت و پهلوانی گردید.

احیا مجدد در دوران مدرن

یک باستان‌شناس آلمانی به نام «همایشی تشکیل داد و اساس بازیهای جدید المپیک را پی نهاد.

بازیهای المپیک با الهام ازاین نام و این دورهای قهرمانی بوجود آمد. رسماًازسال۱۸۹۶ بود که درآتن انجام گرفت وپس از آن هر چهارسال یکباردرنقاط مختلف جهان انجام گرفته‌است.وفقط سه دوره به دلیل جنگ جهانی اول و جنگ جهانی دوم انجام نپذیرفت.

رشد

شمار شرکت کنندگان در المپیک از ۲۴۵ شرکت کننده از ۱۵ کشور جهان در سال ۱۸۹۶، به حدودا ۱۱٬۱۰۰ ورزشکار از ۲۰۲ کشور جهان در المپیک تابستانی ۲۰۰۴ در آتن رسید. شمار شرکت کنندگان در المپیک زمستانی بسیار کمتر از شرکت کنندگان در المپیک تابستانی است؛ در المپیک زمستانی ۲۰۰۲ در سالت لیک سیتی، ۲٬۴۰۰ ورزشکار از ۷۷ کشور جهان در ۷۸ رویداد ورزشی با یکدیگر به رقابت پرداختند.

المپیک یکی از بزرگترین رویدادهای رسانه‌ای است. در المپیک سیدنی ۲۰۰۰ بیش از ۱۶٬۰۰۰ گزارشگر و روزنامه‌نگار حضور داشتند و حدود ۸/۳ میلیارد بیننده از طریق تلویزیون بازیها را مشاهده کردند. رشد المپیک یکی از بزرگترین مشکلاتی است که المپیک در حال حاضر با آن مواجه‌است. گرچه در دهه ۱۹۸۰، ورود ورزشکاران حرفه‌ای و کمک مالی توسط شرکت‌های بزرگ بین‌المللی مشکلات مالی را برطرف کرد، اما شمار زیاد ورزشکاران، خبرنگاران و تماشاچیان شهرهای میزبان را در مورد سازماندهی المپیک با مشکل مواجه می‌کند.

عضویت

سلام دوستان

همتون میدونید که بازی های المپیک از فردا(جمعه) شروع میشه و میخوام در مورد تاریخچه و رکورد های المپیک در همه زمینه ها براتون بذارم. پس با ما باشید نظر یادتون نره.  شاهین و سعاد